De Grote Inhaalslag (III): Happy Happy Happy Happy Birthdays!!!!

Four Happy Birthdays! Spring time, end of exams, end of law school, and French Cuisine!

Mensen hebben schijnbaar nogal de behoefte om in de maand mei geboren te worden. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen. In ieder geval heb ik ook eens de bloeimaand uitgekozen om dat levenslicht van dichtbij te gaan bekijken.

Dit was klaarblijkelijk een dusdanige belangrijke keuze dat ik daar jaarlijks aan herinnerd dien te worden. Een Amerikaan schreef ooit: "birthdays are like menstrual cramps, a regular pain in the ass that's somehow connected to birth." Nu laat ik die cramps graag aan anderen over, maar duidelijk is wel dat verjaardagen gedoe zijn.

Gedoe genoeg om het zo vaak mogelijk over te slaan, uit te stellen of lichtelijk te negeren. Verjaardagen zijn namelijk vooral leuk als het die van iemand anders is en je enkel een cadeautje hoeft aan te schaffen en feest behoeft te vieren. Dit jaar moest ik er echter toch maar aan geloven. De verjaardag moest gevierd worden.

Het was weer eens tijd, niet in de laatste plaats omdat rond dezelfde tijd drie vrienden ook jarig waren. Tijd dus voor een vierdubbele verjaardag! Drie Fransen en een Nederlander die allemaal binnen een tijdsbestek van een paar dagen jarig zijn, dat moet gevierd worden! Afgelopen 24 mei was het zover, enige tijd na mijn uitverkoren dag: de grote verjaardag.

Er werden grote tafels gereserveerd in een Frans restaurant, er werd heerlijk gegeten, wijn genuttigd, champagne gedronken, taarten met kaarsjes werden uitgeblazen, er werd gezongen in een veelvoud van talen en tot slot werd tot diep in de nacht feest gevierd in New Yorkse bars en café's.

Stiekem was het harstikke tof! Verjaardag zijn best wel leuk...

De Grote Inhaalslag (II): Exams

Ok, het is dus tijd voor een inhaalslag. Grote kans dus dat de kwantiteit ten koste gaat van de kwaliteit. Het lijkt welhaast een lawexam.

Enkele weken geleden was het tijd voor de exams op de Benjamin N. Cardozo Law School. Het semester was omstreeks 11 mei ten einde gekomen en meteen daarop volgden de examinations. Dat betekent voor de gemiddelde Dozo student blokken, blokken en nog meer blokken. Studeren dus.

Er zijn nogal wat verschillen tussen studeren in de VS en in Amsterdam. Het niveau ligt - zeker academisch gezien - dikwijls hoger in het Amsterdamse, maar men heeft alhier nogal de neiging om studenten erg veel te laten doen. Dus iedere les aanwezig zijn is duidelijk, maar dat betekent ook dat je iedere les volledig voorbereid dient te zijn. Dus wanneer de prof je 'called' in de les dan kan je maar beter het antwoord weten te produceren, waarna de prof alsof het zijn lieve lust is nog even goed hard doorvraagt en doorzaagt. De Amerikanen noemen dat de Socratic-method (staat vast op Wikipedia voor de geinteresseerden). Iets met een Oude Griek dus dan zal het wel goed wezen.

Maar goed, je bent dus voorbereid voor de class. Die voorbereiding bestaat op haar beurt uit het lezen van cases, heel veel cases. Een saxofoonspelende politicus had het ooit over Jip en Janneke taal, in dat kader komt het er kort gezegd op neer dat ook Amerikanen wetten hebben, maar dat ze toch vooral erg veel aan rechters overlaten. Rechterlijke uitspraken zijn hier dus nogal belangrijk. Dus: cases lezen en nog eens lezen en vooruit nog eens lezen. Dus wat doe je voor exams: cases lezen, heel veel cases lezen. En dat kost tijd...

Dit brengt ons (via een erg matige bruggetje) bij het volgende verschil. Het kost hier heel veel geld om te studeren, zeg maar "40.000-dollar-per-jaar-veel" geld. Zeker nu de krisis om zich heen slaat kan bijna geen Amerikaan dit zo maar ophoesten en dus wordt het grotendeels gefinancierd met beurzen. Dit betekent dat de studenten (JD's) goede cijfjers dienen te halen. Z0 niet, dan is het dag met de beurs. U begrijpt het, er staat nogal wat druk op de mensen hier. Met name in examentijd zijn de studenten erg gestresst, ze moeten heel hard werken en ze spenderen heel veel tijd (kijk hier, het bruggetje) aan het voorbereiden voor de exams. Sommige mensen wonen welhaast in de bibliotheek en velen lopen rond als wandelende bleekgezichtjes (of zombies, zo u wilt).

Dit alles wordt nog eens versterkt door de gevreesde woordcombinatie 'The Curve'. Dit is de benaming voor de wijze van nakijken en becijfering door de professoren. In dezelfde Jip en Janneke taal komt het er op neer dat je cijfer bepaalt wordt in verhouding tot de prestaties van de andere studenten. Dus hoe beter de anderen het gedaan hebben, hoe slechter je cijfer is. Je bent dus afhankelijk van het presteren van je klasgenoten en een concurrentiestrijd is daar. Jippie, nog meer stress voor de JD's.

Het is zelfs zo erg dat er ook dit semester weer meerdere mensen aan de stress zijn bezweken en flauw zijn gevallen of een mental breakdown kregen tijdens het exam. Toch een beetje overdreven en niet bijzonder handig als je het mij vraagt.

Overigens, ik ben niet zo een fan van stress, dus ik heb gewoon mijn exams gehaald zonder me druk te maken. Dat leek me wel zo handig...


NB. Er zijn natuurlijk tal van andere punten in het kader van exams die niet onbesproken mogen blijven, toch heb ik dat gedaan. U zult het met dit inkijkje moeten doen.

De Grote Inhaalslag (I): Washington DC

Ok. Genoeg gefaald, genoeg gewacht, het is tijd voor de grote inhaalslag. Het eerste onderwerp dat aan de beurt zal zijn is Washington DC.

Afgelopen April was het op Cardozo Law School tijd voor de befaamde Amerikaanse Spring Break. Dit is wat de gemiddelde Nederlander de voorjaarsvakantie zou noemen en wat vooral geassocieerd moet worden met Tijuana, Cancun en Miami. Zeg maar de lokale varianten van Salou, Koss en Ibiza.

Nu was het naturlijk verleidelijk om richting Mexicaanse feestoorden te trekken. Zeker aangezien het woord Mexicaanse griep in die tijd nog niet voorkwam in ons vocabulair. Maar, uiteindelijk viel de keuze op het dichtbij gelegen Washington DC.

Op de vroege ochtend trokken we richting Chinatown in NYC om aldaar de plaatselijke bus richting DC te nemen. De Chinatowns in de VS hebben de fijne gewoonte om een busdienst te runnen die een ieder naar welke stad dan ook brengt tegen een fijn prijsje. Voor 35 dollar kan je heen en weer naar Chinatown DC. Geen slechte deal aangezien het toch al snel 4 uur heen en 4 uur terug is.

Enig minpunt is wel dat je naar Chinatown moet, want eerlijk gezegd is dat niet mijn favoriete buurt in NYC. Vooral in de ochtend is het nogal een chaos en tijdens de zoektocht naar koffie kwamen we het gebruikelijke aantal levende en dode ratten tegen. Niet een fijn aangezicht op de vroege morgen.

Echter, al snel brak de zon door en het was duidelijk dat het bijzonder gunstig weer ging worden. Zo een beetje de eerste zomerdag van het jaar en hoe verder we naar het zuiden karden hoe warmer het werd. Gunstig!

Nu ga ik hier niet een hele uitvoerige beschrijving geven van wat we precies allemaal hoe, waar en op welk tijdstip gedaan hebben. U kent het werk wel, bij aankomst beetje om je heen kijken, stukkie lopen, spulletjes in hotel droppen, nog een stukkie lopen, even ergens binnen kijken, vooruit nog een stukkie lopen, fotootje maken, beetje rondkijken, stukkie lopen, drankje doen, weet je wat nog wat lopen, nog wat kijken, happie eten, und so fort, und so weiter...

Al snel wordt duidelijk dat DC zeg maar een soort pretpark zonder achtbanen is. Alles is superclean, alle gebouwtjes zijn er erg netjes en met leuke decoratietjes en overal lopen mensjes om zich heen te staren en enthousiast fotootjes te maken. Die foto's zijn dan vooral van al de monumenten die men in DC uit den grond heeft doen stampen. Nu schijnt Amerika af en toe betrokken te zijn geweest bij militaire onenigheden (en vaak 'rightly so') en dus is er alle gelegenheid voor een memorialtje hier en een memorialtje daar. Na een tijdje heb je er zo veel gezien dat je het gevoel hebt in een soort Memorial City rond te lopen. Overigens wel mooi hoor, immers best aardig al die beeldjes en fonteintjes.

Natuurlijk zijn er ook de standaard plekken om even vast te leggen voor het nageslacht van de Bemmel dynastie: Witte Huis, Capitol Hill, Obelisk, Lincoln Memorial, Arlington Cemetery, Library of Congress, Museum of this, museum of that. Ook heb ik even plaatsgenomen op het zeteltje van Scalia, kon ik dat alvast even warm maken. Daarnaast, we waren toch in de buurt...

Arlington Cemetery verdiend trouwens wel een aparte vermelding zeker nu net de herdenking van Normandy achter de rug is. Dit is de begraafplaats waar vele soldaten van de Wereldoorlogen en ook uit Korea en Vietnam hun rustplaats hebben gevonden. Maar, ook liggen hier vele generalen, presidenten zoals John F. Kennedy en bovenal ligt hier de begraafplaats van Robert Kennedy.

All in all was het een mooie combi van vakantie-vieren, zonnetje-zitten, drankie-happie-doen, leuke-dingetjes-kijken en cultureel-verantwoord-bezig-zijn.

Aardig hoor!


















Een deel van het World War II Memorial op The Mall. Indrukwekkend.





















The United States Supreme Court

















Iets heel anders, maar op een bepaalde manier ook typisch Amerikaans: een Duits restaurant dat is vernoemd naar Mozart. Hmmm....interesting...

Je mist meer dan je meemaakt; that's life

Woensdag 22 april. Vandaag zou het zover zijn, 's avonds naar l'Elisir d'Amore. Op zich al alleraardigst zo een opera van Donizetti, maar wat een vreugde; ditmaal is de tenor niemand minder dan Rolando Villazon. Reden genoeg om naar de opera te gaan.

Daar zaten we dan in het Opera House: vol verwachting in het rode pluche in afwachting van een zingende Mexicaan. Even het geklets van de ons omringende Amerikanen aanhoren, snel nog het programmaboekje doorbladeren. Maar dan zie je het staan...

Meneer Villazon is ziek, zwak, misselijk, oftewel malade. Geen Rolando, geen veelbelovende tenor, geen unieke operaervaring. Lekker is dat.

Zoals Martin Bril eens zei: je mist meer dan je meemaakt...

Of niet?

New Jersey and the neverending meat night

Er zijn vele Amsterdammers die zich nooit buiten de stadsgrenzen wagen. Alles buiten het Mokumse is de jungle en daar kan je maar beter weg blijven. En gelijk hebben ze natuurlijk. Hetzelfde geldt volgens mij in grote mate voor Manhattanites. Op Cardozo sprak ik onlangs iemand die al 5 jaar niet van Manhattan-island was afgeweest, zelfs niet voor vakantie. Waarom zou je, als je hier alles kan krijgen?

Nou het antwoord is simpel. Manhattan is zeg maar als een goede pasta bolognese met worteltjes, uitjes, teentje knoflook en dat soort werk. Het is allemeel makkelijk te verteren, zeer goed binnen te houden en al met al dus erg lekker. Alleen gaat het bij dagelijks gebruik enigszins vervelen. Hiervoor is dus Brooklyn en ook New Jersey uitgevonden.

Brooklyn en daarmee Williamsburg en Greenpoint etc. is zeg maar het hippe deel van NY. Daar waar de jonge mensen wonen, daar waar uitgegaan wordt en waar alles helemaal pappie is. Hipsters dus. Leuk hoor. (Alleen zouden ze zich weleens wat vaker mogen wassen volgens velen, het zijn dus zeg maar een beetje highbrow hippies).

New Jersey daarentegen wordt toch vooral op neergekeken door New Yorkers. Het is tenslotte een hele andere staat en Jersey City en omgeving is toch vooral saai, burgerlijk en nogmaals saai. Zeg maar het Almere van de omgeving NY. De New Yorkers zien dit echter helemaal verkeerd. New Jersey is namelijk vet.

New Jersey heeft namelijk ruimte, enigszins betaalbare huurprijzen, heel veel kroegen en dat soort werk. Bovendien heeft Jersey een Braziliaans restaurant ergens in een of ander gehucht op een half uur rijden vanaf Hoboken. In dit Braziliaanse restaurant werkt een van de LLM's en zodoende trokken wij met een klein clubje de diepe spelonken van Jersey in.

Wat vervolgens in dat restaurant op ons te wachten stond kan maar met een woord worden omschreven: vlees. Er was heel veel vlees. Eindeloos veel vlees. Rundvlees, varkensvlees, lamsvlees, kippenvlees, nogmeervlees, roodvlees, nogrodervlees, ennogmeervlees. Had ik al gezegd dat er veel vlees was? Gelukkig was er ook veel te drinken, althans er was witte sangria en er was rode sangria, heel veel rode en witte sangria, heel veel hele goede rode en witte sangria.

Nou u raad het al. Het was een meer dan prima avond. En de avond werd nog eens beter op de terugweg, toen we met de auto een tussenstop maakten bij de cliffs van New Jersey. Het was inmiddels diep in de nacht en voor ons lag de welhaast eindeloze skyline van New York City omringd door pikzwaart maar glinsterend water. Naast ons stonden monumentale panden die werkelijk waar het beste uitzicht ter wereld hadden en alleen al de gedachte om daar iedere dag met dat uitzicht te gaan slapen en wakker te worden was genoeg reden om te besluiten om zo snel mogelijk daar een huis te kopen. Het was een meer dan prima avond.

Toen we vervolgens verder reden richting Manhattan besefte ik waarom New Jersey nog meer zo veel indruk maakte. Rijdend in een zwarte Amerikaanse Jeep Wrangler over de New Jersey Turnpike, was het net alsof we ons bevonden in de intro van The Soprano's.



You woke up this morning
The World Turned Upside Down

It's Purim time!

Enkele dagen terug was het Purim. Voor de atheïsten, christenen of andersgelovigen alhier, dat is dus een Joodse feestdag. Purim/poerim is de dag dat wordt herdacht dat Koningin Esther ternauwernood het Joodse volk van uitroeiing wist te redden. Nu zal ik jullie niet vermoeien met het hele verhaal, maar kort door de bocht komt het neer op het volgende. Haman (een Perzische antisemiet) was een complot aan het smeden om alle Joden te doden. Mordechai (een oom van Esther) kwam achter dit complot en vertelde het aan Esther. Als koningin wist zij de Perzische koning te overtuigen om dit te doen voorkomen. Zo geschiedde, Haman werd gestopt en kwam te overlijden en het Joodse volk leefde nog lang en gelukkig (nouja, in ieder geval voor even). De Joodse geschiedenis is niet bepaald maneschijn en de geur van rozen.

Doomsday werd al met al voorkomen en dus was er wat te vieren. In het Manhattan Penthouse op 5th Avenue was dan ook een Purim Party. Eerst werd door de rabbijn het Purim verhaal voorgelezen uit het boek van Esther. Dat gebeurt dus in het Hebreeuws en op een zangerige wijze, en bij iedere vermelding van de naam 'Haman' wordt er luid lawaai gemaakt door ons de toehoorders, al dan niet middels gebruik van een 'Purim gragger'. Na dit verhaalvertel moment was het de beurt aan het drinken van drank, het eten van eten en bovenal het verorberen van 'Hamantaschen'. Dat zijn driehoekige zanddeeg koekjes met daarin chocolade, dadels of ander spul. Ohja, op een Purim party draag je een masker zoals te zien op de foto's.

Na het voorlezen volgde de open bar (dan bedoel ik dus gratis) met allerlei soorten drank(jes). Vanzelfsprekend resulteerde dit al snel in één van de vele levendige feestjes die ik hier tot nu toe heb mogen beleven.

Binnenkort een Ajax variant? In Frankrijk is het blijkbaar wat minder gevoelig...

The Metropolitan Opera House

New York is zoals gezegd groots, meeslepend en kent veel schoonheden en geneugten. Eén van de mooiste dingen is misschien wel de opera. The Metropolitan Opera House is groots en legendarisch zoals veel dingen in de Verenigde Staten groots en legendarisch zijn.

Afgelopen dinsdag was het de tweede keer dat ik een bezoekje bracht aan The Met. Eerder was het de beurt geweest aan La Rondine van Puccini, maar nu was het een echt vinger-bij-af-lik affiche: Verdi - Il Trovatore. Kijk, er gaat natuurlijk niets boven keiharde gangsterrap, nog hardere 90's classics, de jvt of heersende rockherrie, máár Verdi is gewoon een baas.

De opvoering van Il Trovatore die ik te zien kreeg (samen met twee andere Hollandse New York bewoners) betrof een nieuwe productie van de Schot David McVicar. Hij is er in geslaagd om voor het eerst in tientallen jaren een schitterende Il Trovatore naar The Met te brengen, na vele mislukte pogingen van andere producenten.

Schitterende decors, een originele choreografie en bovenal uitstekende zangertjes en zangeresjes. Die originaliteit zit hem bijvoorbeeld in de Coro di zingari waar in plaats van bekkens te gebruiken op het podium een stel pappies op aambeelden staan te hengsten. Klonk ok, maar zorgde vooral voor een mooie sfeer.

Daarnaast is The Met natuurlijk een schitterende plaats om Il Trovatore te bewonderen. Het is tenslotte hier waar onder andere Domingo en Pavarotti hun faam verwierven. Die laatste deed dat bovendien in de rol van Manrico, jawel de Troubadour uit Il Trovatore. (voor de mensen die geen Italiaans spreken of dat slechts een paar maanden aan de UvA hebben gestudeerd, dat is dus de titelrol). Pavarotti mocht dan misschien meer spaghetti naar binnen werken dan Elvis, hij was een vedette.

Het was me dus het avondje wel en gelukkig heb ik ook al weer kaartjes voor een volgende voorstelling in april. Dan zal het de beurt zijn aan L'Elisir d'Amore van Donizetti. Nu is dat natuurlijk geen Verdi, maar het is sowieso al een stuk indrukwekkender dan Puccini en bovenal een mooie kans om Rolando Villazon eens aan het werk te zien. We gaan het zien...


Ohja, bronvermelding enzo. Deze keer is de foto niet van mijzelf maar van de New York Times. Dat jullie het even weten.

March comes in as a lion...

...and the lion is ready to roar.

Terwijl in Amsterdam de terrasjes open gaan, de zomerhits over de daken schallen en de eerste zwaluwen al weken over zijn gevlogen, is het hier toch allesbehalve degelijk. Het is namelijk maart. Een maand vernoemd naar een chocoladecaramelreep kan natuurlijk nooit veel voorstellen, maar de New Yorkse variant maakt het wel erg bont.

Maart komt namelijk hard, harder dan flamman en abraxas.* Hard als een leeuw en dat is spreekwoordelijk voor een newsbreaking sneeuwstorm. De New Yorkse public schools zijn gesloten, classes op Cardozo worden gecanceld, mensen blijven thuis onder de deken en de kranten hebben een ware field day. Als vervolgens zelfs de Nederlandse radio het over de sneeuwstormen aan de Amerikaanse oostkust gaat hebben dan weet je wel hoe laat het is.

Sneeuw, sneeuw en nog eens sneew. Waar je stiekem hoopt dat de lente langzaam aan gaat breken wordt je keihard uit de droom geholpen door een sneeuwstorm die wel enkele dagen kan duren en gepaard gaat met het dichtvriezen van alles wat los en vast zit. Of zoals ze in de jaren tachtig zouden zeggen: 'Koud hé!'

Nouja, laten we niet overdrijven. Men heeft namelijk nogal de neiging elkaar de spreekwoordelijke put/storm in te praten. Nederland heeft het afgelopen jaar dan misschien het KNMI weeralarm uitgevonden, alhier is het overdrijven van weersomstandigheden ook tot een redelijke kunst verheven. Een goede 30 centimeter sneeuw is best onhandig en ik vind het ook best koud en niet heel degelijk, maar het einde van de westerse beschaving vergt toch wel een paar centimeter extra lijkt me.

Zoals major Bloomberg al zei, maart komt misschien als een leeuw maar 'it goes out like a lamb'. Het is nu alleen nog even te vroeg om die lammetjes te gaan tellen en we moeten nog even het gebrul van de leeuw verdragen. Wat een lijdensweg zouden sommigen zeggen, ik zou zeggen: zoek het uit.

[foto's volgen later]


*vrij vertaald/geleend van Opgezwolle

Dit is de mooiste club van allemaal...

Wat een dag, wat een overwinning. Eindelijk een voetbalwedstrijd die op een dragelijk tijdstip gekeken kan worden. Voor de voetbalfobe lezers, vandaag was de dag van Ajax - Fiorentina. De dag van de terugwedstrijd nadat ons aller Ajax eerder in Italië een 0-1 overwinning uit het vuur had gesleept.

Het was echter ook een dag waarop ik gewoon colleges diende bij te wonen. Het was vandaag de beurt aan Comparative Corporate Governance dat gepland stond in mijn agenda ten tijde van de gehele tweede helft. Echter, niet getreurd, voor alles is een oplossing. Naar goed Amerikaans gebruik heeft iedereen bij elke 'class' een laptop voor zijn neus en waar ik doorgaans mijn ouderwetse schrijfblok vol klad,vormde ik ditmaal geen uitzondering. Mijn laptop pronkte voor mij op tafel en Sopcast stond op volle toeren te draaien.

Terwijl de les voortkabbelde langs de merger van Bear Stearns en langzaam verder meanderde richting hostile takeovers en white knight, kon ik eindelijk weer eens live genieten van de enige echte godenzonen. Het mooiste was echter de goal van Leonardo. Het was de laatste minuut en ik wilde welhaast een gat in de lucht springen, het uitschreeuwen en dansend door de kamer gaan. Met alle moeite wist ik het te beperken tot een onderdrukte glimlach en van binnen was het alsof ik alvast op het Museumplein de Uefacup-winnaar aan het huldigen was. Eindelijk weer eens een goed resultaat van Ajax in Europa. Heerlijk! Met een oneindige grijns richting de metro naar huis, terwijl alles en iedereen om je heen geen enkel benul heeft van wat Ajax is, waarom dat zo machtig is en bovenal wat een geweldig gevoel het is als je club weer eens een enigszins aanvaardbaar resultaat neerzet.

New York City is als Bruce, het is The Boss

Ik ben weer eens hard aan het falen geweest en mijn internetdagboekje verwordt langzaam tot een maandboekje. Dit betekent overigens niet dat ik hier niets beleef. Sterker nog er is weer zoveel gedaan dat ik niet zo goed weet waarover te schrijven. Ik kies dus maar een willekeurig iets: Liberty Island en Top of the Rock.

Het New Yorkse schijnt redelijk bekend te zijn om een of andere skyline. Iets met hoge gebouwen en die dan heel mooi zijn. Wat schetst echter de verbazing: ze zijn ook echt heel hoog en mooi.

Afgelopen donderdag kwam de andere telg van de Van Bemmel-dynastie naar hier. Tijd dus voor toeristische acitiveiten. In de eerste plaats togen broeder en zuster naar het zuidelijke puntje van Manhattan-island om naar Liberty Island te varen. Je bent immers in New York, je bent een halve toerist, je hebt een fototoestel, kortom: tijd voor sightseeing.

Het mooie van de toerist uithangen is dat je af en toe best mooie dingen te zien krijgt. Met het bootje vaar je weg van Manhattan en langzaam doemen de grote gebouwen op en zie je tegelijkertijd The Statue of Liberty groter en groter worden. Leuk hoor. Ook leuk is het feit dat alles en iedereen in NYC weg aan het vriezen is en dat je voor het maken van foto's toch minstens twee-en-een-halve vinger opoffert. Maar goed, je hebt er tien dus who's counting?

Allemaal leuk en aardig, maar inmiddels is het wel tijd voor het tweede skyline hoogtepuntje. Eens te meer trokken de Van Bemmels er op uit en ditmaal werden we vergezeld door de Germaanse tak van de dynastie. In plaats van horizontaal afstand te nemen van de skyline, was het nu tijd om de hoogte in te gaan. Vanaf de top van Rockefeller Centre werd heel New York door ons overzien en we zagen dat het goed was. Het was nacht en er was licht: het was goed.

Ik zou nu mooie verhalen kunnen houden over hoe indrukwekkend het allemaal is, hoe mooi een ander perspectief op de stad is, hoe het net is alsof je in een film zit, maar laat ik het maar houden bij een vrije vertaling van De Jeugd: New York City is een baas!


Foto's volgen later. Iets met op de universiteit zitten, camera niet mee hebben en dus geen foto's kunnen plaatsen.

Leave some art for the rest of the world!

Juristen hebben enkele twijfelachtige eigenschappen, zo zijn ze niet in staat normaal te communiceren, maar ook is een normale blik op de wereld doorgaans zoek. Alles wordt bekeken door een soort juridisch getinte bril.

Bij de supermarktketen 'The Food Emporium' is het de vraag of die naam beschermd zou zijn als handelsnaam. Of is de naam veel te algemeen? Bij een restaurantje waar muziek wordt gedraaid, volgt de gedachte dat daarvoor vast geen vergoeding is betaald. En vandaag in The Met mocht geen foto worden gemaakt van een kunstwerk van Damien Hirst en dat zal dus ook een juridisch verhaal zijn in het kader van auteursrecht. Kortom, de normale blik is volledig zoek.

Dat kunstwerk van Hirst was overigens de op sterk water gezette haai in een groot aquarium met zo een wekdingsel er op. Zo'n ding van voor de oorlog, tussen die ene en die andere, zou de Jeugd van Tegenwoordig zeggen.

The Met is overigens een schitterend museum. Het is voor mij ongekend om zoveel kunst bij elkaar verzameld te zien. Ik heb minstens vier uur rondgelopen en niet eens de helft kunnen zien. Je kan het zo gek niet bedenken of het hangt, staat of ligt daar. Eindeloze hoeveelheden schilderijen, Rembrandt en Vermeer tot aan Pollock en Liechtenstein. Het welhaast volledige oeuvre van Rodin en Degas, waarbij vooral van die eerste fenomenaal mooie dingen ten toon staan gesteld. Maar ook muziekinstrumenten, wapenarsenalen, volledig ingerichte woonkamers, sieraden. Het gaat maar door. Het gaat zo lang door dat het gewoon te veel wordt.

Wanneer een hele vleugel gevuld is met Egyptische graftombes en er zelfs een volledige tempel is overgevlogen, dan komt al snel het beeld op van roofpartijen door hebberige rijke Westerlingen. Na enkele uren vraag je je toch af of er in Egypte/Afrika/Azië nog wel kunst over is. Bij het vermoedelijke antwoord voelde ik me niet helemaal gemakkelijk.

Maar vooral kwam weer die juridische bril naar boven. Hoe zit het nou met kunst en recht? Hoe kan de overheid door regelgeving de kunst stimuleren? Hoe kan het recht diezelfde kunst beschermen?. Maar bovenal, hoe zit het met kunst die geroofd is in verre oorden? Heeft Egypte recht op de graftombes in New York? Kan België haar Breughels en Rubensjes terug vorderen? Heeft Afrika een rechtsinstrument om haar culturele eigendom (of ieder geval erfgoed) terug te krijgen? Het antwoord op deze juridische problematiek zou ik niet precies weten. Het is maar goed dat ik morgen een dagje ga studeren in de bibliotheek van Cardozo. Dan kan ik dat gelijk eens uit gaan zoeken...


NB. Voor de mensen die zich net als ik afvragen hoe het nou zit met het auteursrecht op de foto's die ik hier op mijn blog plaats. Dat auteursrecht is van mij, dus mensen die de plaatjes hebben opgeslagen op de computer, hebben uitgeprint of rondgestuurd: foei! Maar voor deze keer is het jullie vergeven.

Welcome to Brooklyn

Afgelopen zondag was het tijd voor een dagje Brooklyn. Dit is één van de vijf 'Boroughs' van New York City en ligt ten Zuid-Oosten van Manhattan op het westelijk deel van Long Island. Alleen in Manhattan is de bevolkingsdichtheid nog groter en er wonen in totaal meer dan 2,5 miljoen mensen in Brooklyn. Voor de Nederlanders die echt niet opgelet hebben op school: Brooklyn is vernoemd naar het Nederlandse Breukelen.

Goed, zover de feitjes. Afgelopen zondag ging ik er dus heen. Omstreeks 12 uur 's middags werden de LLM's (of in ieder geval diegenen die daar zin in hadden) verwacht bij Professor Newman voor een LLM Lunch. Een goede reden voor een tochtje naar de andere kant van de stad.

Het huis van Prof. Newman is een zogenaamd Brownstone-appartment, New York staat er vol mee. Met name Harlem is beroemd voor de vele bruinstenige stulpjes. Het verschil met Brooklyn is echter dat het allemaal wat groter en ruimer is. Het is echt een woongebied waar je redelijk fatsoenlijk met een gezin en kinderen kan wonen. Ter vergelijking, in Manhattan wonen geen kinderen. Hondjes ok, maar kinderen zijn echt not done.

Bij de Newman's werden we hartelijk ontvangen en stonden er heerlijke gerechten op ons te wachten. Prima middag. Toen diezelfde middag op zijn einde kwam besloten we met een groepje lopend terug naar Manhattan te gaan. Lopend over de Brooklyn Bridge.

Een half uur na het verlaten van het Brownstone-huisje stonden we dan op de brug en Manhattan lonkte. Naar rechts kijkend zag je het Empire State Building en het Chrysler Building pronken in de helder blauwe lucht. Naar links kijkend was er het imposante en moderne Financial District en toen ik nog verder naar links keek zag ik het staan. In het glinsterende water stond het: Het Vrijheidsbeeld. Dat was het dan, mijn eerste 'view' van de New York Skyline en The Statue of Liberty. Stiekem best wel mooi.

61 punten

Ik maak even een tijdsprongetje naar afgelopen maandag om binnenkort het gewoon doodleuk te gaan hebben over dingen die daarvoor gebeurd zijn. Chronologie is voor watjes zullen we maar zeggen.

Maandag was de dag van 61 punten. Nee, dat is niet het aantal punten dat feyenoord achter loopt op de top van de eredivisie. Het is ook niet het aantal keer dat op de universiteit 'how are you doing' aan je wordt gevraagd en ook het aantal 'I am sorry's' op een dag is echt anders.

Nee, 61 punten betekent deze week maar één ding: Kobe Bryant.

Deze maandag was de wedstrijd New York Knicks - LA Lakers. Met aan Lakers' zijde een fenomenale Kobe Bryant (voor de leken/nitwitz/of simpelweg niet geinteresseerden, het gaat hier dus om basketbal). Kobe scoorde 61 punten terwijl hij zeker een kwart van de wedstrijd op de bank zat. Kobe dolde alles en iedereen en scoorde zoals de cliches gaan uit alle hoeken en standen. Kobe die kwam hard. Kobe was enorm degelijk. Sterker nog: nooit scoorde één basketballer zoveel punten in de basketbaltempel van New York: Madison Square Garden. Kobe Bryant schreef geschiedenis. En ik was er bij.

Het was mijn eerste NBA ervaring en het was zeker binnen te houden oftwel het smaakte naar meer.


Overigens wil ik hier niet te veel tof lopen doen met verhalen uit verre landen dus wil ik ook nog wel het volgende kwijt. De sfeer bij Amerikaanse sporten is vaak behoorlijk kansloos. Het publiek is heus heel enthousiast bij basketbal maar het is zo ontzettend fake. De speaker schreeuwt een keertje 'DEFENSE' en vervolgens roept iedereen dat een paar keer na. Alles is georchestreerd en er is helemaal geen eigen creativiteit of initiatief bij de supporters. Allemaal heel commercieel en niet authentiek. Leve de voetbalsupporter!

Live at the Apollo

Het wordt weer eens tijd voor een blogje. De afgelopen dagen was er weer veel te beleven in het New Yorkse, maar laat ik maar beginnen bij vorige week woensdag (voor de statistieken, dat was 28 januari 2009).

Aangezien ik zo een beetje in Harlem woon is de woensdagavond toch vooral Apollo-avond. Sinds 1934 is het namelijk iedere woensdagavond Amateur Night in the Appollo Theater. Het - zo zeggen ze zelf, en terecht - beroemdste theater ter wereld. Het is het theater waar James Brown zijn beste optreden ooit gaf, waar Marvin Gaye meermaals schitterde als nooit te voren en ga zo maar door.

Maar het is dus ook het theater van 'Amateur Night'. Iedere woensdagavond krijgen amateurs de kans zich te bewijzen op het legendarische podium. Onder luid gejoel en vooral boegeroep moeten ze zich staande houden en het publiek overtuigen van hun kunnen. Bij gebreke waarvan ze hardhandig naar de uitgang worden verwezen (letterlijk). Ondanks de barre (en dus vette) omstandigheden zijn er voldoende artiesten die de beproeving doorstaan. Even een lijstje met mensen die zijn doorgebroken via Amateur Night: Ella Fitzgerald, Sarah Vaughn, Billie Holiday, James Brown, Ben. E. King, Jackie Wilson, The Isley Brothers, Luther Vandross, Michael Jackson, Fat Joe, Lauryn Hill, Dru Hill, Blu Cantrell, en nog heel veel meer. Need I say more?

Afgelopen woensdag was het bovendien de 75e verjaardag van Amateur Night en het spektakel was des te groter, een hele show met stand-up, muziek en andere aaridgheidjes. Meer dan degelijk.

Het mooiste blijft echter het publiek. Waar je in een Nederlands theater in stilte tussen mede witkleurige Hollandertjes zit, is het publiek hier overwegend Afrikaans-Amerikaans en gaat het helemaal los. Geweldig! Juichen, dansen, springen, schreeuwen, gewoon helemaal los. Harlem rules ok!

New York, home of the greatest rappers

New York is bekend om allerlei zaken, van kunst tot restaurants en van de Yankees tot aan de Knicks. Maar soms is het goed om ook eens wat aandacht te geven aan minder cultureel verantwoorde, high brow, leuk-op-verjaardagsfeestjes verhalen. Een in sommige kringen op zijn minst onvolprezen topproduct van NYC is toch echt de keiharde rapmuziek. Zoals de Jeugdvan Tegenwoordig het wellicht zou zeggen: de New Yorkse rappers komen hard.

New York is niet per definitie de bakermat van de rap, maar het is op zijn minst een redelijk broedplaatsje geweest. Je zou hier een hele tour kunnen maken langs pure raphistorie. Even langs Queensbridge van Nas en Mobb Deep, een tripje naar het Brooklyn van Biggie en dan kan je nog bijvoorbeeld een kijkje nemen op de straten in The Bronx waar in de jaren zeventig Grandmaster Flash (en vriendjes) geschiedenis maakte(n). De mogelijkheden zijn eindeloos.

Het is in ieder geval weer eens wat anders dan het MoMA, The Met of het Guggenheim. En wie zegt dat de rapwereld niet eveneens talloze wijsheden (of laten we zeggen aaridigheidjes) heeft opgeleverd? Tijdens een biertje (met een deel van de Nederlandse enclave) in en Jazzcafe werd ik gisteravond gewezen op de volgende quote van The Notorious BIG: "I know motherfuckers, who know motherfuckers." Los van de evidente vetheid van die quote moest ik toch ook even denken aan het feit dat je hier constant bekenden tegenkomt en dan met name die hele Nederlandse clan alhier en hoe iedereen weer iedereen kent: We know motherfuckers, who know motherfuckers...


nb.
excuses voor het taalgebruik, maarja iets met rappers, grove taal, et cetera et cetera. en los daarvan: boeien....

"It's a small world, but I wouldn't want to paint it..."

Even een klein sprongetje door de tijd. De eerste dagen zijn voor mij weliswaar erg leuk geweest, maar voor mij niet bijzonder boeiend om over te schrijven. Iets met introductiedagen, stad leren kennen, colleges volgen en dat soort werk.

Wat dan weer wel het daglicht van het blog kan verdragen was het bezoekje aan het zogenaamde MoMA. De mensen die net op dat linkje klikten weten het al: The Museum of Modern Art. Gisteren (vrijdag 23 januari dus) gingen we met een groepje richting dit schijnbaar onovertroffen en wereldberoemde museum. Een fatsoenlijk toeristisch bezoek kan natuurlijk niet op een lege maag dus werd er eerst even geluncht in een tent die zich 'The Volstead' pleegt te noemen. Voor de geinteresseerden: 125 E. 54th St. NYC. Vanzelfsprekend kregen we een meer dan Amerikaanse portie, maar de helft die ik naar binnen kreeg was dan ook zeer zeker binnen te houden. 'Degelijke units' zouden sommige mensen zeggen.

Daarna dus het MoMA in en dat is op vrijdag vanaf een uurtje of vier helemaal gratis. Dat is dus alvast 20 dollar in de broekzak. Ik ga niet veel zeggen over het museum, het is gewoon vet. Pollock, Mondriaan, Liechtenstein, Matisse. Gewoon vet.

Wat minstens even vet, of op zijn minst bizar is, was echter het volgende. New York is een stad met miljoenen inwoners (acht ofzo?). Maar we waren nog geen half uur in het MoMA of daar lopen opeens G. en B. uit Amsterdam in de gang ons tegemoet. Andere kant van de wereld en daar zie je elkaar opeens. It's a small world...

Maar hij wordt stiekem nog een beetje 'smaller'. Ongeveer een uur later hoor ik namelijk opeens wat Nederlands geleuter achter me, en ja hoor het was een ander iemand uit Amsterdam. Een voormalige buurjongen van de Stavangerweg. Het moet niet heel veel weirder worden...

Maar ja hoor. Weer een uur later staan we in de rij voor het restaurant en zie ik opeens achter mij in de rij Anne J. en Chagall aanschuiven. Ze waren even een weekje op vakantie in New York...

Ik houd niet zo van clichés, maar soms zijn ze gewoon waar en kan je ze beter omschrijven als 'wegens succes herhaald'. Kortom: It's a small world.

Vliegtuigtochtje

Ook ik ben gezwicht: ik heb een blog. Klaarblijkelijk kan een mens niet meer fatsoenlijk voor enige tijd zijn heimat verlaten zonder over te gaan tot het bijhouden van een internetdagboekje. Hier gaan we dus...

Voor mij is het grote verlaten begonnen op zondag 18 januari toen ik om 8 uur 's ochtends Amsterdamse tijd in het vliegtuig dook richting Parijs. Dat bezoekje aan de Franse medemens was echter maar zeer tijdelijk aangezien ik aldaar weldra op een vliegtuig richting JFK Airport zou stappen. Dat weldra had echter nog vies tegen kunnen vallen ware het niet dat ik per ongeluk (echt waar!) een rij van twee-en-een-half uur skipte door vooraan aan te schuiven bij de incheckbalie.

Nu is vliegen doorgaans een bijzonder teleurstellend en saaie aangelegenheid en de vlucht van Parijs naar New York was niet anders voor de eerste tig uur. We werden verblijd met geweldige films met titels die zelfs het B-genre niet zouden verdragen en die steevast eindigden op Part VI of Deel 8. Gelukkig hadden de mecaniciens van ons vliegtuig een verrassing voor ons in petto. Door een defect landingsgestel (of was het iets met de vleugels?) werd de eerste landing op het laatste moment afgebroken en doken we weer de lucht in. Om vervolgens een half uur later onder begeleiding van brandweer met loeiende sirenes een tweede poging te wagen. Ik vond het in ieder geval een mooi welkom van mijn persoon in de US of A. De Franse mademoiselle schuin tegenover mij kon er minder van genieten en tooide zich al snel in een met zwarte mascara doorlopen gezicht. Zou niet mijn keuze geweest zijn...

Uit het vliegtuig gewandeld wachtte al snel de lange rij voor de paspoort/visa-controle die ik dit keer wel volledig doorlopen heb. Laten we zeggen drie uur later kon ik uiteindelijk het vliegveld verlaten en al taxi'end richting de Riverside Drive togen om aldaar mij in NYC te gaan settlen. En zo geschiedde.