De Grote Inhaalslag (III): Happy Happy Happy Happy Birthdays!!!!

Four Happy Birthdays! Spring time, end of exams, end of law school, and French Cuisine!

Mensen hebben schijnbaar nogal de behoefte om in de maand mei geboren te worden. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen. In ieder geval heb ik ook eens de bloeimaand uitgekozen om dat levenslicht van dichtbij te gaan bekijken.

Dit was klaarblijkelijk een dusdanige belangrijke keuze dat ik daar jaarlijks aan herinnerd dien te worden. Een Amerikaan schreef ooit: "birthdays are like menstrual cramps, a regular pain in the ass that's somehow connected to birth." Nu laat ik die cramps graag aan anderen over, maar duidelijk is wel dat verjaardagen gedoe zijn.

Gedoe genoeg om het zo vaak mogelijk over te slaan, uit te stellen of lichtelijk te negeren. Verjaardagen zijn namelijk vooral leuk als het die van iemand anders is en je enkel een cadeautje hoeft aan te schaffen en feest behoeft te vieren. Dit jaar moest ik er echter toch maar aan geloven. De verjaardag moest gevierd worden.

Het was weer eens tijd, niet in de laatste plaats omdat rond dezelfde tijd drie vrienden ook jarig waren. Tijd dus voor een vierdubbele verjaardag! Drie Fransen en een Nederlander die allemaal binnen een tijdsbestek van een paar dagen jarig zijn, dat moet gevierd worden! Afgelopen 24 mei was het zover, enige tijd na mijn uitverkoren dag: de grote verjaardag.

Er werden grote tafels gereserveerd in een Frans restaurant, er werd heerlijk gegeten, wijn genuttigd, champagne gedronken, taarten met kaarsjes werden uitgeblazen, er werd gezongen in een veelvoud van talen en tot slot werd tot diep in de nacht feest gevierd in New Yorkse bars en café's.

Stiekem was het harstikke tof! Verjaardag zijn best wel leuk...

De Grote Inhaalslag (II): Exams

Ok, het is dus tijd voor een inhaalslag. Grote kans dus dat de kwantiteit ten koste gaat van de kwaliteit. Het lijkt welhaast een lawexam.

Enkele weken geleden was het tijd voor de exams op de Benjamin N. Cardozo Law School. Het semester was omstreeks 11 mei ten einde gekomen en meteen daarop volgden de examinations. Dat betekent voor de gemiddelde Dozo student blokken, blokken en nog meer blokken. Studeren dus.

Er zijn nogal wat verschillen tussen studeren in de VS en in Amsterdam. Het niveau ligt - zeker academisch gezien - dikwijls hoger in het Amsterdamse, maar men heeft alhier nogal de neiging om studenten erg veel te laten doen. Dus iedere les aanwezig zijn is duidelijk, maar dat betekent ook dat je iedere les volledig voorbereid dient te zijn. Dus wanneer de prof je 'called' in de les dan kan je maar beter het antwoord weten te produceren, waarna de prof alsof het zijn lieve lust is nog even goed hard doorvraagt en doorzaagt. De Amerikanen noemen dat de Socratic-method (staat vast op Wikipedia voor de geinteresseerden). Iets met een Oude Griek dus dan zal het wel goed wezen.

Maar goed, je bent dus voorbereid voor de class. Die voorbereiding bestaat op haar beurt uit het lezen van cases, heel veel cases. Een saxofoonspelende politicus had het ooit over Jip en Janneke taal, in dat kader komt het er kort gezegd op neer dat ook Amerikanen wetten hebben, maar dat ze toch vooral erg veel aan rechters overlaten. Rechterlijke uitspraken zijn hier dus nogal belangrijk. Dus: cases lezen en nog eens lezen en vooruit nog eens lezen. Dus wat doe je voor exams: cases lezen, heel veel cases lezen. En dat kost tijd...

Dit brengt ons (via een erg matige bruggetje) bij het volgende verschil. Het kost hier heel veel geld om te studeren, zeg maar "40.000-dollar-per-jaar-veel" geld. Zeker nu de krisis om zich heen slaat kan bijna geen Amerikaan dit zo maar ophoesten en dus wordt het grotendeels gefinancierd met beurzen. Dit betekent dat de studenten (JD's) goede cijfjers dienen te halen. Z0 niet, dan is het dag met de beurs. U begrijpt het, er staat nogal wat druk op de mensen hier. Met name in examentijd zijn de studenten erg gestresst, ze moeten heel hard werken en ze spenderen heel veel tijd (kijk hier, het bruggetje) aan het voorbereiden voor de exams. Sommige mensen wonen welhaast in de bibliotheek en velen lopen rond als wandelende bleekgezichtjes (of zombies, zo u wilt).

Dit alles wordt nog eens versterkt door de gevreesde woordcombinatie 'The Curve'. Dit is de benaming voor de wijze van nakijken en becijfering door de professoren. In dezelfde Jip en Janneke taal komt het er op neer dat je cijfer bepaalt wordt in verhouding tot de prestaties van de andere studenten. Dus hoe beter de anderen het gedaan hebben, hoe slechter je cijfer is. Je bent dus afhankelijk van het presteren van je klasgenoten en een concurrentiestrijd is daar. Jippie, nog meer stress voor de JD's.

Het is zelfs zo erg dat er ook dit semester weer meerdere mensen aan de stress zijn bezweken en flauw zijn gevallen of een mental breakdown kregen tijdens het exam. Toch een beetje overdreven en niet bijzonder handig als je het mij vraagt.

Overigens, ik ben niet zo een fan van stress, dus ik heb gewoon mijn exams gehaald zonder me druk te maken. Dat leek me wel zo handig...


NB. Er zijn natuurlijk tal van andere punten in het kader van exams die niet onbesproken mogen blijven, toch heb ik dat gedaan. U zult het met dit inkijkje moeten doen.

De Grote Inhaalslag (I): Washington DC

Ok. Genoeg gefaald, genoeg gewacht, het is tijd voor de grote inhaalslag. Het eerste onderwerp dat aan de beurt zal zijn is Washington DC.

Afgelopen April was het op Cardozo Law School tijd voor de befaamde Amerikaanse Spring Break. Dit is wat de gemiddelde Nederlander de voorjaarsvakantie zou noemen en wat vooral geassocieerd moet worden met Tijuana, Cancun en Miami. Zeg maar de lokale varianten van Salou, Koss en Ibiza.

Nu was het naturlijk verleidelijk om richting Mexicaanse feestoorden te trekken. Zeker aangezien het woord Mexicaanse griep in die tijd nog niet voorkwam in ons vocabulair. Maar, uiteindelijk viel de keuze op het dichtbij gelegen Washington DC.

Op de vroege ochtend trokken we richting Chinatown in NYC om aldaar de plaatselijke bus richting DC te nemen. De Chinatowns in de VS hebben de fijne gewoonte om een busdienst te runnen die een ieder naar welke stad dan ook brengt tegen een fijn prijsje. Voor 35 dollar kan je heen en weer naar Chinatown DC. Geen slechte deal aangezien het toch al snel 4 uur heen en 4 uur terug is.

Enig minpunt is wel dat je naar Chinatown moet, want eerlijk gezegd is dat niet mijn favoriete buurt in NYC. Vooral in de ochtend is het nogal een chaos en tijdens de zoektocht naar koffie kwamen we het gebruikelijke aantal levende en dode ratten tegen. Niet een fijn aangezicht op de vroege morgen.

Echter, al snel brak de zon door en het was duidelijk dat het bijzonder gunstig weer ging worden. Zo een beetje de eerste zomerdag van het jaar en hoe verder we naar het zuiden karden hoe warmer het werd. Gunstig!

Nu ga ik hier niet een hele uitvoerige beschrijving geven van wat we precies allemaal hoe, waar en op welk tijdstip gedaan hebben. U kent het werk wel, bij aankomst beetje om je heen kijken, stukkie lopen, spulletjes in hotel droppen, nog een stukkie lopen, even ergens binnen kijken, vooruit nog een stukkie lopen, fotootje maken, beetje rondkijken, stukkie lopen, drankje doen, weet je wat nog wat lopen, nog wat kijken, happie eten, und so fort, und so weiter...

Al snel wordt duidelijk dat DC zeg maar een soort pretpark zonder achtbanen is. Alles is superclean, alle gebouwtjes zijn er erg netjes en met leuke decoratietjes en overal lopen mensjes om zich heen te staren en enthousiast fotootjes te maken. Die foto's zijn dan vooral van al de monumenten die men in DC uit den grond heeft doen stampen. Nu schijnt Amerika af en toe betrokken te zijn geweest bij militaire onenigheden (en vaak 'rightly so') en dus is er alle gelegenheid voor een memorialtje hier en een memorialtje daar. Na een tijdje heb je er zo veel gezien dat je het gevoel hebt in een soort Memorial City rond te lopen. Overigens wel mooi hoor, immers best aardig al die beeldjes en fonteintjes.

Natuurlijk zijn er ook de standaard plekken om even vast te leggen voor het nageslacht van de Bemmel dynastie: Witte Huis, Capitol Hill, Obelisk, Lincoln Memorial, Arlington Cemetery, Library of Congress, Museum of this, museum of that. Ook heb ik even plaatsgenomen op het zeteltje van Scalia, kon ik dat alvast even warm maken. Daarnaast, we waren toch in de buurt...

Arlington Cemetery verdiend trouwens wel een aparte vermelding zeker nu net de herdenking van Normandy achter de rug is. Dit is de begraafplaats waar vele soldaten van de Wereldoorlogen en ook uit Korea en Vietnam hun rustplaats hebben gevonden. Maar, ook liggen hier vele generalen, presidenten zoals John F. Kennedy en bovenal ligt hier de begraafplaats van Robert Kennedy.

All in all was het een mooie combi van vakantie-vieren, zonnetje-zitten, drankie-happie-doen, leuke-dingetjes-kijken en cultureel-verantwoord-bezig-zijn.

Aardig hoor!


















Een deel van het World War II Memorial op The Mall. Indrukwekkend.





















The United States Supreme Court

















Iets heel anders, maar op een bepaalde manier ook typisch Amerikaans: een Duits restaurant dat is vernoemd naar Mozart. Hmmm....interesting...

Je mist meer dan je meemaakt; that's life

Woensdag 22 april. Vandaag zou het zover zijn, 's avonds naar l'Elisir d'Amore. Op zich al alleraardigst zo een opera van Donizetti, maar wat een vreugde; ditmaal is de tenor niemand minder dan Rolando Villazon. Reden genoeg om naar de opera te gaan.

Daar zaten we dan in het Opera House: vol verwachting in het rode pluche in afwachting van een zingende Mexicaan. Even het geklets van de ons omringende Amerikanen aanhoren, snel nog het programmaboekje doorbladeren. Maar dan zie je het staan...

Meneer Villazon is ziek, zwak, misselijk, oftewel malade. Geen Rolando, geen veelbelovende tenor, geen unieke operaervaring. Lekker is dat.

Zoals Martin Bril eens zei: je mist meer dan je meemaakt...

Of niet?

New Jersey and the neverending meat night

Er zijn vele Amsterdammers die zich nooit buiten de stadsgrenzen wagen. Alles buiten het Mokumse is de jungle en daar kan je maar beter weg blijven. En gelijk hebben ze natuurlijk. Hetzelfde geldt volgens mij in grote mate voor Manhattanites. Op Cardozo sprak ik onlangs iemand die al 5 jaar niet van Manhattan-island was afgeweest, zelfs niet voor vakantie. Waarom zou je, als je hier alles kan krijgen?

Nou het antwoord is simpel. Manhattan is zeg maar als een goede pasta bolognese met worteltjes, uitjes, teentje knoflook en dat soort werk. Het is allemeel makkelijk te verteren, zeer goed binnen te houden en al met al dus erg lekker. Alleen gaat het bij dagelijks gebruik enigszins vervelen. Hiervoor is dus Brooklyn en ook New Jersey uitgevonden.

Brooklyn en daarmee Williamsburg en Greenpoint etc. is zeg maar het hippe deel van NY. Daar waar de jonge mensen wonen, daar waar uitgegaan wordt en waar alles helemaal pappie is. Hipsters dus. Leuk hoor. (Alleen zouden ze zich weleens wat vaker mogen wassen volgens velen, het zijn dus zeg maar een beetje highbrow hippies).

New Jersey daarentegen wordt toch vooral op neergekeken door New Yorkers. Het is tenslotte een hele andere staat en Jersey City en omgeving is toch vooral saai, burgerlijk en nogmaals saai. Zeg maar het Almere van de omgeving NY. De New Yorkers zien dit echter helemaal verkeerd. New Jersey is namelijk vet.

New Jersey heeft namelijk ruimte, enigszins betaalbare huurprijzen, heel veel kroegen en dat soort werk. Bovendien heeft Jersey een Braziliaans restaurant ergens in een of ander gehucht op een half uur rijden vanaf Hoboken. In dit Braziliaanse restaurant werkt een van de LLM's en zodoende trokken wij met een klein clubje de diepe spelonken van Jersey in.

Wat vervolgens in dat restaurant op ons te wachten stond kan maar met een woord worden omschreven: vlees. Er was heel veel vlees. Eindeloos veel vlees. Rundvlees, varkensvlees, lamsvlees, kippenvlees, nogmeervlees, roodvlees, nogrodervlees, ennogmeervlees. Had ik al gezegd dat er veel vlees was? Gelukkig was er ook veel te drinken, althans er was witte sangria en er was rode sangria, heel veel rode en witte sangria, heel veel hele goede rode en witte sangria.

Nou u raad het al. Het was een meer dan prima avond. En de avond werd nog eens beter op de terugweg, toen we met de auto een tussenstop maakten bij de cliffs van New Jersey. Het was inmiddels diep in de nacht en voor ons lag de welhaast eindeloze skyline van New York City omringd door pikzwaart maar glinsterend water. Naast ons stonden monumentale panden die werkelijk waar het beste uitzicht ter wereld hadden en alleen al de gedachte om daar iedere dag met dat uitzicht te gaan slapen en wakker te worden was genoeg reden om te besluiten om zo snel mogelijk daar een huis te kopen. Het was een meer dan prima avond.

Toen we vervolgens verder reden richting Manhattan besefte ik waarom New Jersey nog meer zo veel indruk maakte. Rijdend in een zwarte Amerikaanse Jeep Wrangler over de New Jersey Turnpike, was het net alsof we ons bevonden in de intro van The Soprano's.



You woke up this morning
The World Turned Upside Down

It's Purim time!

Enkele dagen terug was het Purim. Voor de atheïsten, christenen of andersgelovigen alhier, dat is dus een Joodse feestdag. Purim/poerim is de dag dat wordt herdacht dat Koningin Esther ternauwernood het Joodse volk van uitroeiing wist te redden. Nu zal ik jullie niet vermoeien met het hele verhaal, maar kort door de bocht komt het neer op het volgende. Haman (een Perzische antisemiet) was een complot aan het smeden om alle Joden te doden. Mordechai (een oom van Esther) kwam achter dit complot en vertelde het aan Esther. Als koningin wist zij de Perzische koning te overtuigen om dit te doen voorkomen. Zo geschiedde, Haman werd gestopt en kwam te overlijden en het Joodse volk leefde nog lang en gelukkig (nouja, in ieder geval voor even). De Joodse geschiedenis is niet bepaald maneschijn en de geur van rozen.

Doomsday werd al met al voorkomen en dus was er wat te vieren. In het Manhattan Penthouse op 5th Avenue was dan ook een Purim Party. Eerst werd door de rabbijn het Purim verhaal voorgelezen uit het boek van Esther. Dat gebeurt dus in het Hebreeuws en op een zangerige wijze, en bij iedere vermelding van de naam 'Haman' wordt er luid lawaai gemaakt door ons de toehoorders, al dan niet middels gebruik van een 'Purim gragger'. Na dit verhaalvertel moment was het de beurt aan het drinken van drank, het eten van eten en bovenal het verorberen van 'Hamantaschen'. Dat zijn driehoekige zanddeeg koekjes met daarin chocolade, dadels of ander spul. Ohja, op een Purim party draag je een masker zoals te zien op de foto's.

Na het voorlezen volgde de open bar (dan bedoel ik dus gratis) met allerlei soorten drank(jes). Vanzelfsprekend resulteerde dit al snel in één van de vele levendige feestjes die ik hier tot nu toe heb mogen beleven.

Binnenkort een Ajax variant? In Frankrijk is het blijkbaar wat minder gevoelig...

The Metropolitan Opera House

New York is zoals gezegd groots, meeslepend en kent veel schoonheden en geneugten. Eén van de mooiste dingen is misschien wel de opera. The Metropolitan Opera House is groots en legendarisch zoals veel dingen in de Verenigde Staten groots en legendarisch zijn.

Afgelopen dinsdag was het de tweede keer dat ik een bezoekje bracht aan The Met. Eerder was het de beurt geweest aan La Rondine van Puccini, maar nu was het een echt vinger-bij-af-lik affiche: Verdi - Il Trovatore. Kijk, er gaat natuurlijk niets boven keiharde gangsterrap, nog hardere 90's classics, de jvt of heersende rockherrie, máár Verdi is gewoon een baas.

De opvoering van Il Trovatore die ik te zien kreeg (samen met twee andere Hollandse New York bewoners) betrof een nieuwe productie van de Schot David McVicar. Hij is er in geslaagd om voor het eerst in tientallen jaren een schitterende Il Trovatore naar The Met te brengen, na vele mislukte pogingen van andere producenten.

Schitterende decors, een originele choreografie en bovenal uitstekende zangertjes en zangeresjes. Die originaliteit zit hem bijvoorbeeld in de Coro di zingari waar in plaats van bekkens te gebruiken op het podium een stel pappies op aambeelden staan te hengsten. Klonk ok, maar zorgde vooral voor een mooie sfeer.

Daarnaast is The Met natuurlijk een schitterende plaats om Il Trovatore te bewonderen. Het is tenslotte hier waar onder andere Domingo en Pavarotti hun faam verwierven. Die laatste deed dat bovendien in de rol van Manrico, jawel de Troubadour uit Il Trovatore. (voor de mensen die geen Italiaans spreken of dat slechts een paar maanden aan de UvA hebben gestudeerd, dat is dus de titelrol). Pavarotti mocht dan misschien meer spaghetti naar binnen werken dan Elvis, hij was een vedette.

Het was me dus het avondje wel en gelukkig heb ik ook al weer kaartjes voor een volgende voorstelling in april. Dan zal het de beurt zijn aan L'Elisir d'Amore van Donizetti. Nu is dat natuurlijk geen Verdi, maar het is sowieso al een stuk indrukwekkender dan Puccini en bovenal een mooie kans om Rolando Villazon eens aan het werk te zien. We gaan het zien...


Ohja, bronvermelding enzo. Deze keer is de foto niet van mijzelf maar van de New York Times. Dat jullie het even weten.

March comes in as a lion...

...and the lion is ready to roar.

Terwijl in Amsterdam de terrasjes open gaan, de zomerhits over de daken schallen en de eerste zwaluwen al weken over zijn gevlogen, is het hier toch allesbehalve degelijk. Het is namelijk maart. Een maand vernoemd naar een chocoladecaramelreep kan natuurlijk nooit veel voorstellen, maar de New Yorkse variant maakt het wel erg bont.

Maart komt namelijk hard, harder dan flamman en abraxas.* Hard als een leeuw en dat is spreekwoordelijk voor een newsbreaking sneeuwstorm. De New Yorkse public schools zijn gesloten, classes op Cardozo worden gecanceld, mensen blijven thuis onder de deken en de kranten hebben een ware field day. Als vervolgens zelfs de Nederlandse radio het over de sneeuwstormen aan de Amerikaanse oostkust gaat hebben dan weet je wel hoe laat het is.

Sneeuw, sneeuw en nog eens sneew. Waar je stiekem hoopt dat de lente langzaam aan gaat breken wordt je keihard uit de droom geholpen door een sneeuwstorm die wel enkele dagen kan duren en gepaard gaat met het dichtvriezen van alles wat los en vast zit. Of zoals ze in de jaren tachtig zouden zeggen: 'Koud hé!'

Nouja, laten we niet overdrijven. Men heeft namelijk nogal de neiging elkaar de spreekwoordelijke put/storm in te praten. Nederland heeft het afgelopen jaar dan misschien het KNMI weeralarm uitgevonden, alhier is het overdrijven van weersomstandigheden ook tot een redelijke kunst verheven. Een goede 30 centimeter sneeuw is best onhandig en ik vind het ook best koud en niet heel degelijk, maar het einde van de westerse beschaving vergt toch wel een paar centimeter extra lijkt me.

Zoals major Bloomberg al zei, maart komt misschien als een leeuw maar 'it goes out like a lamb'. Het is nu alleen nog even te vroeg om die lammetjes te gaan tellen en we moeten nog even het gebrul van de leeuw verdragen. Wat een lijdensweg zouden sommigen zeggen, ik zou zeggen: zoek het uit.

[foto's volgen later]


*vrij vertaald/geleend van Opgezwolle

Dit is de mooiste club van allemaal...

Wat een dag, wat een overwinning. Eindelijk een voetbalwedstrijd die op een dragelijk tijdstip gekeken kan worden. Voor de voetbalfobe lezers, vandaag was de dag van Ajax - Fiorentina. De dag van de terugwedstrijd nadat ons aller Ajax eerder in Italië een 0-1 overwinning uit het vuur had gesleept.

Het was echter ook een dag waarop ik gewoon colleges diende bij te wonen. Het was vandaag de beurt aan Comparative Corporate Governance dat gepland stond in mijn agenda ten tijde van de gehele tweede helft. Echter, niet getreurd, voor alles is een oplossing. Naar goed Amerikaans gebruik heeft iedereen bij elke 'class' een laptop voor zijn neus en waar ik doorgaans mijn ouderwetse schrijfblok vol klad,vormde ik ditmaal geen uitzondering. Mijn laptop pronkte voor mij op tafel en Sopcast stond op volle toeren te draaien.

Terwijl de les voortkabbelde langs de merger van Bear Stearns en langzaam verder meanderde richting hostile takeovers en white knight, kon ik eindelijk weer eens live genieten van de enige echte godenzonen. Het mooiste was echter de goal van Leonardo. Het was de laatste minuut en ik wilde welhaast een gat in de lucht springen, het uitschreeuwen en dansend door de kamer gaan. Met alle moeite wist ik het te beperken tot een onderdrukte glimlach en van binnen was het alsof ik alvast op het Museumplein de Uefacup-winnaar aan het huldigen was. Eindelijk weer eens een goed resultaat van Ajax in Europa. Heerlijk! Met een oneindige grijns richting de metro naar huis, terwijl alles en iedereen om je heen geen enkel benul heeft van wat Ajax is, waarom dat zo machtig is en bovenal wat een geweldig gevoel het is als je club weer eens een enigszins aanvaardbaar resultaat neerzet.