Dit is de mooiste club van allemaal...

Wat een dag, wat een overwinning. Eindelijk een voetbalwedstrijd die op een dragelijk tijdstip gekeken kan worden. Voor de voetbalfobe lezers, vandaag was de dag van Ajax - Fiorentina. De dag van de terugwedstrijd nadat ons aller Ajax eerder in Italië een 0-1 overwinning uit het vuur had gesleept.

Het was echter ook een dag waarop ik gewoon colleges diende bij te wonen. Het was vandaag de beurt aan Comparative Corporate Governance dat gepland stond in mijn agenda ten tijde van de gehele tweede helft. Echter, niet getreurd, voor alles is een oplossing. Naar goed Amerikaans gebruik heeft iedereen bij elke 'class' een laptop voor zijn neus en waar ik doorgaans mijn ouderwetse schrijfblok vol klad,vormde ik ditmaal geen uitzondering. Mijn laptop pronkte voor mij op tafel en Sopcast stond op volle toeren te draaien.

Terwijl de les voortkabbelde langs de merger van Bear Stearns en langzaam verder meanderde richting hostile takeovers en white knight, kon ik eindelijk weer eens live genieten van de enige echte godenzonen. Het mooiste was echter de goal van Leonardo. Het was de laatste minuut en ik wilde welhaast een gat in de lucht springen, het uitschreeuwen en dansend door de kamer gaan. Met alle moeite wist ik het te beperken tot een onderdrukte glimlach en van binnen was het alsof ik alvast op het Museumplein de Uefacup-winnaar aan het huldigen was. Eindelijk weer eens een goed resultaat van Ajax in Europa. Heerlijk! Met een oneindige grijns richting de metro naar huis, terwijl alles en iedereen om je heen geen enkel benul heeft van wat Ajax is, waarom dat zo machtig is en bovenal wat een geweldig gevoel het is als je club weer eens een enigszins aanvaardbaar resultaat neerzet.

New York City is als Bruce, het is The Boss

Ik ben weer eens hard aan het falen geweest en mijn internetdagboekje verwordt langzaam tot een maandboekje. Dit betekent overigens niet dat ik hier niets beleef. Sterker nog er is weer zoveel gedaan dat ik niet zo goed weet waarover te schrijven. Ik kies dus maar een willekeurig iets: Liberty Island en Top of the Rock.

Het New Yorkse schijnt redelijk bekend te zijn om een of andere skyline. Iets met hoge gebouwen en die dan heel mooi zijn. Wat schetst echter de verbazing: ze zijn ook echt heel hoog en mooi.

Afgelopen donderdag kwam de andere telg van de Van Bemmel-dynastie naar hier. Tijd dus voor toeristische acitiveiten. In de eerste plaats togen broeder en zuster naar het zuidelijke puntje van Manhattan-island om naar Liberty Island te varen. Je bent immers in New York, je bent een halve toerist, je hebt een fototoestel, kortom: tijd voor sightseeing.

Het mooie van de toerist uithangen is dat je af en toe best mooie dingen te zien krijgt. Met het bootje vaar je weg van Manhattan en langzaam doemen de grote gebouwen op en zie je tegelijkertijd The Statue of Liberty groter en groter worden. Leuk hoor. Ook leuk is het feit dat alles en iedereen in NYC weg aan het vriezen is en dat je voor het maken van foto's toch minstens twee-en-een-halve vinger opoffert. Maar goed, je hebt er tien dus who's counting?

Allemaal leuk en aardig, maar inmiddels is het wel tijd voor het tweede skyline hoogtepuntje. Eens te meer trokken de Van Bemmels er op uit en ditmaal werden we vergezeld door de Germaanse tak van de dynastie. In plaats van horizontaal afstand te nemen van de skyline, was het nu tijd om de hoogte in te gaan. Vanaf de top van Rockefeller Centre werd heel New York door ons overzien en we zagen dat het goed was. Het was nacht en er was licht: het was goed.

Ik zou nu mooie verhalen kunnen houden over hoe indrukwekkend het allemaal is, hoe mooi een ander perspectief op de stad is, hoe het net is alsof je in een film zit, maar laat ik het maar houden bij een vrije vertaling van De Jeugd: New York City is een baas!


Foto's volgen later. Iets met op de universiteit zitten, camera niet mee hebben en dus geen foto's kunnen plaatsen.

Leave some art for the rest of the world!

Juristen hebben enkele twijfelachtige eigenschappen, zo zijn ze niet in staat normaal te communiceren, maar ook is een normale blik op de wereld doorgaans zoek. Alles wordt bekeken door een soort juridisch getinte bril.

Bij de supermarktketen 'The Food Emporium' is het de vraag of die naam beschermd zou zijn als handelsnaam. Of is de naam veel te algemeen? Bij een restaurantje waar muziek wordt gedraaid, volgt de gedachte dat daarvoor vast geen vergoeding is betaald. En vandaag in The Met mocht geen foto worden gemaakt van een kunstwerk van Damien Hirst en dat zal dus ook een juridisch verhaal zijn in het kader van auteursrecht. Kortom, de normale blik is volledig zoek.

Dat kunstwerk van Hirst was overigens de op sterk water gezette haai in een groot aquarium met zo een wekdingsel er op. Zo'n ding van voor de oorlog, tussen die ene en die andere, zou de Jeugd van Tegenwoordig zeggen.

The Met is overigens een schitterend museum. Het is voor mij ongekend om zoveel kunst bij elkaar verzameld te zien. Ik heb minstens vier uur rondgelopen en niet eens de helft kunnen zien. Je kan het zo gek niet bedenken of het hangt, staat of ligt daar. Eindeloze hoeveelheden schilderijen, Rembrandt en Vermeer tot aan Pollock en Liechtenstein. Het welhaast volledige oeuvre van Rodin en Degas, waarbij vooral van die eerste fenomenaal mooie dingen ten toon staan gesteld. Maar ook muziekinstrumenten, wapenarsenalen, volledig ingerichte woonkamers, sieraden. Het gaat maar door. Het gaat zo lang door dat het gewoon te veel wordt.

Wanneer een hele vleugel gevuld is met Egyptische graftombes en er zelfs een volledige tempel is overgevlogen, dan komt al snel het beeld op van roofpartijen door hebberige rijke Westerlingen. Na enkele uren vraag je je toch af of er in Egypte/Afrika/Azië nog wel kunst over is. Bij het vermoedelijke antwoord voelde ik me niet helemaal gemakkelijk.

Maar vooral kwam weer die juridische bril naar boven. Hoe zit het nou met kunst en recht? Hoe kan de overheid door regelgeving de kunst stimuleren? Hoe kan het recht diezelfde kunst beschermen?. Maar bovenal, hoe zit het met kunst die geroofd is in verre oorden? Heeft Egypte recht op de graftombes in New York? Kan België haar Breughels en Rubensjes terug vorderen? Heeft Afrika een rechtsinstrument om haar culturele eigendom (of ieder geval erfgoed) terug te krijgen? Het antwoord op deze juridische problematiek zou ik niet precies weten. Het is maar goed dat ik morgen een dagje ga studeren in de bibliotheek van Cardozo. Dan kan ik dat gelijk eens uit gaan zoeken...


NB. Voor de mensen die zich net als ik afvragen hoe het nou zit met het auteursrecht op de foto's die ik hier op mijn blog plaats. Dat auteursrecht is van mij, dus mensen die de plaatjes hebben opgeslagen op de computer, hebben uitgeprint of rondgestuurd: foei! Maar voor deze keer is het jullie vergeven.

Welcome to Brooklyn

Afgelopen zondag was het tijd voor een dagje Brooklyn. Dit is één van de vijf 'Boroughs' van New York City en ligt ten Zuid-Oosten van Manhattan op het westelijk deel van Long Island. Alleen in Manhattan is de bevolkingsdichtheid nog groter en er wonen in totaal meer dan 2,5 miljoen mensen in Brooklyn. Voor de Nederlanders die echt niet opgelet hebben op school: Brooklyn is vernoemd naar het Nederlandse Breukelen.

Goed, zover de feitjes. Afgelopen zondag ging ik er dus heen. Omstreeks 12 uur 's middags werden de LLM's (of in ieder geval diegenen die daar zin in hadden) verwacht bij Professor Newman voor een LLM Lunch. Een goede reden voor een tochtje naar de andere kant van de stad.

Het huis van Prof. Newman is een zogenaamd Brownstone-appartment, New York staat er vol mee. Met name Harlem is beroemd voor de vele bruinstenige stulpjes. Het verschil met Brooklyn is echter dat het allemaal wat groter en ruimer is. Het is echt een woongebied waar je redelijk fatsoenlijk met een gezin en kinderen kan wonen. Ter vergelijking, in Manhattan wonen geen kinderen. Hondjes ok, maar kinderen zijn echt not done.

Bij de Newman's werden we hartelijk ontvangen en stonden er heerlijke gerechten op ons te wachten. Prima middag. Toen diezelfde middag op zijn einde kwam besloten we met een groepje lopend terug naar Manhattan te gaan. Lopend over de Brooklyn Bridge.

Een half uur na het verlaten van het Brownstone-huisje stonden we dan op de brug en Manhattan lonkte. Naar rechts kijkend zag je het Empire State Building en het Chrysler Building pronken in de helder blauwe lucht. Naar links kijkend was er het imposante en moderne Financial District en toen ik nog verder naar links keek zag ik het staan. In het glinsterende water stond het: Het Vrijheidsbeeld. Dat was het dan, mijn eerste 'view' van de New York Skyline en The Statue of Liberty. Stiekem best wel mooi.

61 punten

Ik maak even een tijdsprongetje naar afgelopen maandag om binnenkort het gewoon doodleuk te gaan hebben over dingen die daarvoor gebeurd zijn. Chronologie is voor watjes zullen we maar zeggen.

Maandag was de dag van 61 punten. Nee, dat is niet het aantal punten dat feyenoord achter loopt op de top van de eredivisie. Het is ook niet het aantal keer dat op de universiteit 'how are you doing' aan je wordt gevraagd en ook het aantal 'I am sorry's' op een dag is echt anders.

Nee, 61 punten betekent deze week maar één ding: Kobe Bryant.

Deze maandag was de wedstrijd New York Knicks - LA Lakers. Met aan Lakers' zijde een fenomenale Kobe Bryant (voor de leken/nitwitz/of simpelweg niet geinteresseerden, het gaat hier dus om basketbal). Kobe scoorde 61 punten terwijl hij zeker een kwart van de wedstrijd op de bank zat. Kobe dolde alles en iedereen en scoorde zoals de cliches gaan uit alle hoeken en standen. Kobe die kwam hard. Kobe was enorm degelijk. Sterker nog: nooit scoorde één basketballer zoveel punten in de basketbaltempel van New York: Madison Square Garden. Kobe Bryant schreef geschiedenis. En ik was er bij.

Het was mijn eerste NBA ervaring en het was zeker binnen te houden oftwel het smaakte naar meer.


Overigens wil ik hier niet te veel tof lopen doen met verhalen uit verre landen dus wil ik ook nog wel het volgende kwijt. De sfeer bij Amerikaanse sporten is vaak behoorlijk kansloos. Het publiek is heus heel enthousiast bij basketbal maar het is zo ontzettend fake. De speaker schreeuwt een keertje 'DEFENSE' en vervolgens roept iedereen dat een paar keer na. Alles is georchestreerd en er is helemaal geen eigen creativiteit of initiatief bij de supporters. Allemaal heel commercieel en niet authentiek. Leve de voetbalsupporter!

Live at the Apollo

Het wordt weer eens tijd voor een blogje. De afgelopen dagen was er weer veel te beleven in het New Yorkse, maar laat ik maar beginnen bij vorige week woensdag (voor de statistieken, dat was 28 januari 2009).

Aangezien ik zo een beetje in Harlem woon is de woensdagavond toch vooral Apollo-avond. Sinds 1934 is het namelijk iedere woensdagavond Amateur Night in the Appollo Theater. Het - zo zeggen ze zelf, en terecht - beroemdste theater ter wereld. Het is het theater waar James Brown zijn beste optreden ooit gaf, waar Marvin Gaye meermaals schitterde als nooit te voren en ga zo maar door.

Maar het is dus ook het theater van 'Amateur Night'. Iedere woensdagavond krijgen amateurs de kans zich te bewijzen op het legendarische podium. Onder luid gejoel en vooral boegeroep moeten ze zich staande houden en het publiek overtuigen van hun kunnen. Bij gebreke waarvan ze hardhandig naar de uitgang worden verwezen (letterlijk). Ondanks de barre (en dus vette) omstandigheden zijn er voldoende artiesten die de beproeving doorstaan. Even een lijstje met mensen die zijn doorgebroken via Amateur Night: Ella Fitzgerald, Sarah Vaughn, Billie Holiday, James Brown, Ben. E. King, Jackie Wilson, The Isley Brothers, Luther Vandross, Michael Jackson, Fat Joe, Lauryn Hill, Dru Hill, Blu Cantrell, en nog heel veel meer. Need I say more?

Afgelopen woensdag was het bovendien de 75e verjaardag van Amateur Night en het spektakel was des te groter, een hele show met stand-up, muziek en andere aaridgheidjes. Meer dan degelijk.

Het mooiste blijft echter het publiek. Waar je in een Nederlands theater in stilte tussen mede witkleurige Hollandertjes zit, is het publiek hier overwegend Afrikaans-Amerikaans en gaat het helemaal los. Geweldig! Juichen, dansen, springen, schreeuwen, gewoon helemaal los. Harlem rules ok!