The Metropolitan Opera House

New York is zoals gezegd groots, meeslepend en kent veel schoonheden en geneugten. Eén van de mooiste dingen is misschien wel de opera. The Metropolitan Opera House is groots en legendarisch zoals veel dingen in de Verenigde Staten groots en legendarisch zijn.

Afgelopen dinsdag was het de tweede keer dat ik een bezoekje bracht aan The Met. Eerder was het de beurt geweest aan La Rondine van Puccini, maar nu was het een echt vinger-bij-af-lik affiche: Verdi - Il Trovatore. Kijk, er gaat natuurlijk niets boven keiharde gangsterrap, nog hardere 90's classics, de jvt of heersende rockherrie, máár Verdi is gewoon een baas.

De opvoering van Il Trovatore die ik te zien kreeg (samen met twee andere Hollandse New York bewoners) betrof een nieuwe productie van de Schot David McVicar. Hij is er in geslaagd om voor het eerst in tientallen jaren een schitterende Il Trovatore naar The Met te brengen, na vele mislukte pogingen van andere producenten.

Schitterende decors, een originele choreografie en bovenal uitstekende zangertjes en zangeresjes. Die originaliteit zit hem bijvoorbeeld in de Coro di zingari waar in plaats van bekkens te gebruiken op het podium een stel pappies op aambeelden staan te hengsten. Klonk ok, maar zorgde vooral voor een mooie sfeer.

Daarnaast is The Met natuurlijk een schitterende plaats om Il Trovatore te bewonderen. Het is tenslotte hier waar onder andere Domingo en Pavarotti hun faam verwierven. Die laatste deed dat bovendien in de rol van Manrico, jawel de Troubadour uit Il Trovatore. (voor de mensen die geen Italiaans spreken of dat slechts een paar maanden aan de UvA hebben gestudeerd, dat is dus de titelrol). Pavarotti mocht dan misschien meer spaghetti naar binnen werken dan Elvis, hij was een vedette.

Het was me dus het avondje wel en gelukkig heb ik ook al weer kaartjes voor een volgende voorstelling in april. Dan zal het de beurt zijn aan L'Elisir d'Amore van Donizetti. Nu is dat natuurlijk geen Verdi, maar het is sowieso al een stuk indrukwekkender dan Puccini en bovenal een mooie kans om Rolando Villazon eens aan het werk te zien. We gaan het zien...


Ohja, bronvermelding enzo. Deze keer is de foto niet van mijzelf maar van de New York Times. Dat jullie het even weten.