De Grote Inhaalslag (III): Happy Happy Happy Happy Birthdays!!!!

Four Happy Birthdays! Spring time, end of exams, end of law school, and French Cuisine!

Mensen hebben schijnbaar nogal de behoefte om in de maand mei geboren te worden. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen. In ieder geval heb ik ook eens de bloeimaand uitgekozen om dat levenslicht van dichtbij te gaan bekijken.

Dit was klaarblijkelijk een dusdanige belangrijke keuze dat ik daar jaarlijks aan herinnerd dien te worden. Een Amerikaan schreef ooit: "birthdays are like menstrual cramps, a regular pain in the ass that's somehow connected to birth." Nu laat ik die cramps graag aan anderen over, maar duidelijk is wel dat verjaardagen gedoe zijn.

Gedoe genoeg om het zo vaak mogelijk over te slaan, uit te stellen of lichtelijk te negeren. Verjaardagen zijn namelijk vooral leuk als het die van iemand anders is en je enkel een cadeautje hoeft aan te schaffen en feest behoeft te vieren. Dit jaar moest ik er echter toch maar aan geloven. De verjaardag moest gevierd worden.

Het was weer eens tijd, niet in de laatste plaats omdat rond dezelfde tijd drie vrienden ook jarig waren. Tijd dus voor een vierdubbele verjaardag! Drie Fransen en een Nederlander die allemaal binnen een tijdsbestek van een paar dagen jarig zijn, dat moet gevierd worden! Afgelopen 24 mei was het zover, enige tijd na mijn uitverkoren dag: de grote verjaardag.

Er werden grote tafels gereserveerd in een Frans restaurant, er werd heerlijk gegeten, wijn genuttigd, champagne gedronken, taarten met kaarsjes werden uitgeblazen, er werd gezongen in een veelvoud van talen en tot slot werd tot diep in de nacht feest gevierd in New Yorkse bars en café's.

Stiekem was het harstikke tof! Verjaardag zijn best wel leuk...

De Grote Inhaalslag (II): Exams

Ok, het is dus tijd voor een inhaalslag. Grote kans dus dat de kwantiteit ten koste gaat van de kwaliteit. Het lijkt welhaast een lawexam.

Enkele weken geleden was het tijd voor de exams op de Benjamin N. Cardozo Law School. Het semester was omstreeks 11 mei ten einde gekomen en meteen daarop volgden de examinations. Dat betekent voor de gemiddelde Dozo student blokken, blokken en nog meer blokken. Studeren dus.

Er zijn nogal wat verschillen tussen studeren in de VS en in Amsterdam. Het niveau ligt - zeker academisch gezien - dikwijls hoger in het Amsterdamse, maar men heeft alhier nogal de neiging om studenten erg veel te laten doen. Dus iedere les aanwezig zijn is duidelijk, maar dat betekent ook dat je iedere les volledig voorbereid dient te zijn. Dus wanneer de prof je 'called' in de les dan kan je maar beter het antwoord weten te produceren, waarna de prof alsof het zijn lieve lust is nog even goed hard doorvraagt en doorzaagt. De Amerikanen noemen dat de Socratic-method (staat vast op Wikipedia voor de geinteresseerden). Iets met een Oude Griek dus dan zal het wel goed wezen.

Maar goed, je bent dus voorbereid voor de class. Die voorbereiding bestaat op haar beurt uit het lezen van cases, heel veel cases. Een saxofoonspelende politicus had het ooit over Jip en Janneke taal, in dat kader komt het er kort gezegd op neer dat ook Amerikanen wetten hebben, maar dat ze toch vooral erg veel aan rechters overlaten. Rechterlijke uitspraken zijn hier dus nogal belangrijk. Dus: cases lezen en nog eens lezen en vooruit nog eens lezen. Dus wat doe je voor exams: cases lezen, heel veel cases lezen. En dat kost tijd...

Dit brengt ons (via een erg matige bruggetje) bij het volgende verschil. Het kost hier heel veel geld om te studeren, zeg maar "40.000-dollar-per-jaar-veel" geld. Zeker nu de krisis om zich heen slaat kan bijna geen Amerikaan dit zo maar ophoesten en dus wordt het grotendeels gefinancierd met beurzen. Dit betekent dat de studenten (JD's) goede cijfjers dienen te halen. Z0 niet, dan is het dag met de beurs. U begrijpt het, er staat nogal wat druk op de mensen hier. Met name in examentijd zijn de studenten erg gestresst, ze moeten heel hard werken en ze spenderen heel veel tijd (kijk hier, het bruggetje) aan het voorbereiden voor de exams. Sommige mensen wonen welhaast in de bibliotheek en velen lopen rond als wandelende bleekgezichtjes (of zombies, zo u wilt).

Dit alles wordt nog eens versterkt door de gevreesde woordcombinatie 'The Curve'. Dit is de benaming voor de wijze van nakijken en becijfering door de professoren. In dezelfde Jip en Janneke taal komt het er op neer dat je cijfer bepaalt wordt in verhouding tot de prestaties van de andere studenten. Dus hoe beter de anderen het gedaan hebben, hoe slechter je cijfer is. Je bent dus afhankelijk van het presteren van je klasgenoten en een concurrentiestrijd is daar. Jippie, nog meer stress voor de JD's.

Het is zelfs zo erg dat er ook dit semester weer meerdere mensen aan de stress zijn bezweken en flauw zijn gevallen of een mental breakdown kregen tijdens het exam. Toch een beetje overdreven en niet bijzonder handig als je het mij vraagt.

Overigens, ik ben niet zo een fan van stress, dus ik heb gewoon mijn exams gehaald zonder me druk te maken. Dat leek me wel zo handig...


NB. Er zijn natuurlijk tal van andere punten in het kader van exams die niet onbesproken mogen blijven, toch heb ik dat gedaan. U zult het met dit inkijkje moeten doen.

De Grote Inhaalslag (I): Washington DC

Ok. Genoeg gefaald, genoeg gewacht, het is tijd voor de grote inhaalslag. Het eerste onderwerp dat aan de beurt zal zijn is Washington DC.

Afgelopen April was het op Cardozo Law School tijd voor de befaamde Amerikaanse Spring Break. Dit is wat de gemiddelde Nederlander de voorjaarsvakantie zou noemen en wat vooral geassocieerd moet worden met Tijuana, Cancun en Miami. Zeg maar de lokale varianten van Salou, Koss en Ibiza.

Nu was het naturlijk verleidelijk om richting Mexicaanse feestoorden te trekken. Zeker aangezien het woord Mexicaanse griep in die tijd nog niet voorkwam in ons vocabulair. Maar, uiteindelijk viel de keuze op het dichtbij gelegen Washington DC.

Op de vroege ochtend trokken we richting Chinatown in NYC om aldaar de plaatselijke bus richting DC te nemen. De Chinatowns in de VS hebben de fijne gewoonte om een busdienst te runnen die een ieder naar welke stad dan ook brengt tegen een fijn prijsje. Voor 35 dollar kan je heen en weer naar Chinatown DC. Geen slechte deal aangezien het toch al snel 4 uur heen en 4 uur terug is.

Enig minpunt is wel dat je naar Chinatown moet, want eerlijk gezegd is dat niet mijn favoriete buurt in NYC. Vooral in de ochtend is het nogal een chaos en tijdens de zoektocht naar koffie kwamen we het gebruikelijke aantal levende en dode ratten tegen. Niet een fijn aangezicht op de vroege morgen.

Echter, al snel brak de zon door en het was duidelijk dat het bijzonder gunstig weer ging worden. Zo een beetje de eerste zomerdag van het jaar en hoe verder we naar het zuiden karden hoe warmer het werd. Gunstig!

Nu ga ik hier niet een hele uitvoerige beschrijving geven van wat we precies allemaal hoe, waar en op welk tijdstip gedaan hebben. U kent het werk wel, bij aankomst beetje om je heen kijken, stukkie lopen, spulletjes in hotel droppen, nog een stukkie lopen, even ergens binnen kijken, vooruit nog een stukkie lopen, fotootje maken, beetje rondkijken, stukkie lopen, drankje doen, weet je wat nog wat lopen, nog wat kijken, happie eten, und so fort, und so weiter...

Al snel wordt duidelijk dat DC zeg maar een soort pretpark zonder achtbanen is. Alles is superclean, alle gebouwtjes zijn er erg netjes en met leuke decoratietjes en overal lopen mensjes om zich heen te staren en enthousiast fotootjes te maken. Die foto's zijn dan vooral van al de monumenten die men in DC uit den grond heeft doen stampen. Nu schijnt Amerika af en toe betrokken te zijn geweest bij militaire onenigheden (en vaak 'rightly so') en dus is er alle gelegenheid voor een memorialtje hier en een memorialtje daar. Na een tijdje heb je er zo veel gezien dat je het gevoel hebt in een soort Memorial City rond te lopen. Overigens wel mooi hoor, immers best aardig al die beeldjes en fonteintjes.

Natuurlijk zijn er ook de standaard plekken om even vast te leggen voor het nageslacht van de Bemmel dynastie: Witte Huis, Capitol Hill, Obelisk, Lincoln Memorial, Arlington Cemetery, Library of Congress, Museum of this, museum of that. Ook heb ik even plaatsgenomen op het zeteltje van Scalia, kon ik dat alvast even warm maken. Daarnaast, we waren toch in de buurt...

Arlington Cemetery verdiend trouwens wel een aparte vermelding zeker nu net de herdenking van Normandy achter de rug is. Dit is de begraafplaats waar vele soldaten van de Wereldoorlogen en ook uit Korea en Vietnam hun rustplaats hebben gevonden. Maar, ook liggen hier vele generalen, presidenten zoals John F. Kennedy en bovenal ligt hier de begraafplaats van Robert Kennedy.

All in all was het een mooie combi van vakantie-vieren, zonnetje-zitten, drankie-happie-doen, leuke-dingetjes-kijken en cultureel-verantwoord-bezig-zijn.

Aardig hoor!


















Een deel van het World War II Memorial op The Mall. Indrukwekkend.





















The United States Supreme Court

















Iets heel anders, maar op een bepaalde manier ook typisch Amerikaans: een Duits restaurant dat is vernoemd naar Mozart. Hmmm....interesting...