It's Purim time!

Enkele dagen terug was het Purim. Voor de atheïsten, christenen of andersgelovigen alhier, dat is dus een Joodse feestdag. Purim/poerim is de dag dat wordt herdacht dat Koningin Esther ternauwernood het Joodse volk van uitroeiing wist te redden. Nu zal ik jullie niet vermoeien met het hele verhaal, maar kort door de bocht komt het neer op het volgende. Haman (een Perzische antisemiet) was een complot aan het smeden om alle Joden te doden. Mordechai (een oom van Esther) kwam achter dit complot en vertelde het aan Esther. Als koningin wist zij de Perzische koning te overtuigen om dit te doen voorkomen. Zo geschiedde, Haman werd gestopt en kwam te overlijden en het Joodse volk leefde nog lang en gelukkig (nouja, in ieder geval voor even). De Joodse geschiedenis is niet bepaald maneschijn en de geur van rozen.

Doomsday werd al met al voorkomen en dus was er wat te vieren. In het Manhattan Penthouse op 5th Avenue was dan ook een Purim Party. Eerst werd door de rabbijn het Purim verhaal voorgelezen uit het boek van Esther. Dat gebeurt dus in het Hebreeuws en op een zangerige wijze, en bij iedere vermelding van de naam 'Haman' wordt er luid lawaai gemaakt door ons de toehoorders, al dan niet middels gebruik van een 'Purim gragger'. Na dit verhaalvertel moment was het de beurt aan het drinken van drank, het eten van eten en bovenal het verorberen van 'Hamantaschen'. Dat zijn driehoekige zanddeeg koekjes met daarin chocolade, dadels of ander spul. Ohja, op een Purim party draag je een masker zoals te zien op de foto's.

Na het voorlezen volgde de open bar (dan bedoel ik dus gratis) met allerlei soorten drank(jes). Vanzelfsprekend resulteerde dit al snel in één van de vele levendige feestjes die ik hier tot nu toe heb mogen beleven.

Binnenkort een Ajax variant? In Frankrijk is het blijkbaar wat minder gevoelig...

The Metropolitan Opera House

New York is zoals gezegd groots, meeslepend en kent veel schoonheden en geneugten. Eén van de mooiste dingen is misschien wel de opera. The Metropolitan Opera House is groots en legendarisch zoals veel dingen in de Verenigde Staten groots en legendarisch zijn.

Afgelopen dinsdag was het de tweede keer dat ik een bezoekje bracht aan The Met. Eerder was het de beurt geweest aan La Rondine van Puccini, maar nu was het een echt vinger-bij-af-lik affiche: Verdi - Il Trovatore. Kijk, er gaat natuurlijk niets boven keiharde gangsterrap, nog hardere 90's classics, de jvt of heersende rockherrie, máár Verdi is gewoon een baas.

De opvoering van Il Trovatore die ik te zien kreeg (samen met twee andere Hollandse New York bewoners) betrof een nieuwe productie van de Schot David McVicar. Hij is er in geslaagd om voor het eerst in tientallen jaren een schitterende Il Trovatore naar The Met te brengen, na vele mislukte pogingen van andere producenten.

Schitterende decors, een originele choreografie en bovenal uitstekende zangertjes en zangeresjes. Die originaliteit zit hem bijvoorbeeld in de Coro di zingari waar in plaats van bekkens te gebruiken op het podium een stel pappies op aambeelden staan te hengsten. Klonk ok, maar zorgde vooral voor een mooie sfeer.

Daarnaast is The Met natuurlijk een schitterende plaats om Il Trovatore te bewonderen. Het is tenslotte hier waar onder andere Domingo en Pavarotti hun faam verwierven. Die laatste deed dat bovendien in de rol van Manrico, jawel de Troubadour uit Il Trovatore. (voor de mensen die geen Italiaans spreken of dat slechts een paar maanden aan de UvA hebben gestudeerd, dat is dus de titelrol). Pavarotti mocht dan misschien meer spaghetti naar binnen werken dan Elvis, hij was een vedette.

Het was me dus het avondje wel en gelukkig heb ik ook al weer kaartjes voor een volgende voorstelling in april. Dan zal het de beurt zijn aan L'Elisir d'Amore van Donizetti. Nu is dat natuurlijk geen Verdi, maar het is sowieso al een stuk indrukwekkender dan Puccini en bovenal een mooie kans om Rolando Villazon eens aan het werk te zien. We gaan het zien...


Ohja, bronvermelding enzo. Deze keer is de foto niet van mijzelf maar van de New York Times. Dat jullie het even weten.

March comes in as a lion...

...and the lion is ready to roar.

Terwijl in Amsterdam de terrasjes open gaan, de zomerhits over de daken schallen en de eerste zwaluwen al weken over zijn gevlogen, is het hier toch allesbehalve degelijk. Het is namelijk maart. Een maand vernoemd naar een chocoladecaramelreep kan natuurlijk nooit veel voorstellen, maar de New Yorkse variant maakt het wel erg bont.

Maart komt namelijk hard, harder dan flamman en abraxas.* Hard als een leeuw en dat is spreekwoordelijk voor een newsbreaking sneeuwstorm. De New Yorkse public schools zijn gesloten, classes op Cardozo worden gecanceld, mensen blijven thuis onder de deken en de kranten hebben een ware field day. Als vervolgens zelfs de Nederlandse radio het over de sneeuwstormen aan de Amerikaanse oostkust gaat hebben dan weet je wel hoe laat het is.

Sneeuw, sneeuw en nog eens sneew. Waar je stiekem hoopt dat de lente langzaam aan gaat breken wordt je keihard uit de droom geholpen door een sneeuwstorm die wel enkele dagen kan duren en gepaard gaat met het dichtvriezen van alles wat los en vast zit. Of zoals ze in de jaren tachtig zouden zeggen: 'Koud hé!'

Nouja, laten we niet overdrijven. Men heeft namelijk nogal de neiging elkaar de spreekwoordelijke put/storm in te praten. Nederland heeft het afgelopen jaar dan misschien het KNMI weeralarm uitgevonden, alhier is het overdrijven van weersomstandigheden ook tot een redelijke kunst verheven. Een goede 30 centimeter sneeuw is best onhandig en ik vind het ook best koud en niet heel degelijk, maar het einde van de westerse beschaving vergt toch wel een paar centimeter extra lijkt me.

Zoals major Bloomberg al zei, maart komt misschien als een leeuw maar 'it goes out like a lamb'. Het is nu alleen nog even te vroeg om die lammetjes te gaan tellen en we moeten nog even het gebrul van de leeuw verdragen. Wat een lijdensweg zouden sommigen zeggen, ik zou zeggen: zoek het uit.

[foto's volgen later]


*vrij vertaald/geleend van Opgezwolle